Ik studeerde een jaartje in Amerika. Tijdens één van de vakken die ik volgde, leerde ik filmscripts schrijven. Een veelgebruikt trucje is om de hoofdpersoon in de allereerste en allerlaatste scène van de film dezelfde activiteit te laten doen.
Bijvoorbeeld een oude man op de fiets. Hij groet niemand. Andere weggebruikers snijdt hij mopperend de pas af en chagrijnig komt hij op zijn eindbestemming aan. In het middenstuk van de film leren de toeschouwers waarom de man zo geworden is, en maakt de man zelf iets mee waardoor zijn kijk op het leven anders wordt. In de allerlaatste scène zien we de man weer op de fiets. Ditmaal groet hij iedereen en geeft hij hoffelijk voorrang aan een moeder met kinderwagen. Met een grote glimlach stapt hij uiteindelijk van de fiets. Doordat je anderhalf uur met hem hebt meegeleefd, ben je tot tranen toe geroerd omdat de man zoveel vriendelijker en milder is geworden.
Dit jaar heb ik mezelf als doel gesteld om tenminste één keer per maand een stuk te wandelen in park de Hoge Veluwe. Ik wilde dat graag omdat ik er er van hou om alleen in de natuur te zijn. Daar word ik rustig van, het geeft me tijd om na te denken. En ik wilde zien hoe het park elke maand weer een beetje anders is.
Afgelopen woensdag liep ik er weer. Het was geweldig, heerlijk weer, mooie open vlaktes, kleine bloeiende plantjes en mossen. Ik heb twee uur lang helemaal nergens aan gedacht, en vooral de omgeving in me opgenomen.
Toen ik terug naar Utrecht reed, dacht ik terug aan mijn wandeling in april. Toen stond de krent in bloei, en zag ik moeflons, maar was ik vooral heel erg druk in mijn hoofd met mijn nieuwe bedrijf:
- Ik moest moeite doen om op de juiste manier ingeschreven te staan bij de Belastingdienst.
- Ik had net een nieuwe opdracht, en wilde een flinke hoeveelheid domeinkennis opdoen en nieuwe collega’s leren kennen.
- Ik had een kantoortje gevonden, en wilde daar een fijne werkplek van maken.
- Ik leerde hoe ik mijn boekhoudprogramma moest gebruiken.
Kortom, heel veel puzzels om tegelijkertijd op te lossen.
En opeens realiseerde ik me: wat in de film werkt, werkt ook ‘in het echte leven’! Elke keer dat ik wandel, kan ik even checken hoe de vlag erbij hangt.
En de conclusie voor nu?
Het was een roerig begin, maar als zelfstandige werken past me als een op maat gemaakt jasje. En werken met een maatschappelijk doel, voor meer dan alleen maar winstgevendheid, daar kom ik mijn bed voor uit. Ik heb nog geen moment spijt gehad van deze stap!